Bramen plukken
Een aantal avonden heb ik bramen geplukt op de door de Marke beheerde Gorsselse Heide, soms ‘bijgestaan’ door onze grote woef, soms ook mag ie ‘toezien’, vastgebonden aan een boom. Ik moet bekennen dat ik me na de eerste plukavond steeds opnieuw heb laten verrassen door de hoeveelheid die ik een volgende avond al weer kon plukken. Ik had dan ook iedere avond opnieuw geen zakje of iets degelijks bij me, wel was mijn rode zakdoek een uitkomst.
Beide pluksituaties leverden vermakelijke ervaringen op.
Samen met woef plukkend – hij snoept bramen – vroeg een jongetje, vergezeld door ouders, grootouders en waarschijnlijk een ouder broertje en een jonger zusje, wat ik wel aan het doen was.
Ik kon daar kort op antwoorden:
“Ik pluk bramen en die verzamel ik in mijn zakdoek die ik aan de vier punten vasthoud zodat ik een soort zakje heb.”
Zijn reactie verbaasde niet alleen mij, maar duidelijk ook zijn familie:
“Maar mevrouw, die koop je toch in een winkel”.
Opa haast zich te verklaren, dat zijn kleinkinderen in hartje Amsterdam wonen en hij het gezin met moeite zover had gekregen dat ze mee gingen wandelen.
Op dat moment zag ik enkele erg mooie bramen die ik mijn gespreksgenootje aanbood. “Mam, ze smaken net zo” waarna grootvader en zijn moeder hem uitlegden, dat bramen aan struikjes groeien, worden geplukt en dan voor mensen, die ze niet ergens kunnen plukken, naar winkels gaan om daar gekocht te kunnen worden. Op de vraag van de jongeman, of ik ze dan ook naar winkels bracht, zei ik nee en voegde er aan toe dat we ze deels zo zouden opeten, maar omdat er dan nog best veel overbleef, ik er jam van zou maken.
Ik zag hem denken ‘jam koop je toch in een winkel’ maar hij sprak het niet uit. Zelf plukken was geen optie, want …………”ze steken me, heb jij nog een paar?” die had ik uiteraard wel.
Op één van de avonden dat onze hond aan een boom gebonden rustig lag te wachten, werd ik voorzichtig aangesproken door een wandelaar uit een groepje ouder en jong:
“Mevrouw, hebt u gezien, dat daar een grote bruine hond aan een boom ligt vastgebonden. Hebt u toevallig een telefoon bij u, want ik denk dat we de dierenambulance of de politie moeten bellen.”
“Dank, dat u me waarschuwt mijnheer, maar het is onze hond die daar rustig op me ligt te wachten. Hij ligt daar rustig zolang hij me kan zien of horen”.
“O, gelukkig, dus niets aan de hand en u plukt bramen, zit er dan wat aan die onooglijke struikjes”.
“Jazeker, dit is mijn oogst van een half uurtje”. Weer thuis woog ik de opbrengst: ruim 1000 gram. Daarop gingen hij en zijn metgezellen ook plukken en waren enthousiast over wat ze aantroffen.
Aan de Gorsselse dame uit het gezelschap vertelde ik aarzelend, me een beetje schuldig te voelen omdat ik van de paden was afgeweken. “Wat kan jou dat nu schelen, dat doen toch bijna alle gebruikers, kijk maar” en ze wees me wandelaars met twee grote loslopende honden, dwars door de heide.
04.09.2016
Magda
Beide pluksituaties leverden vermakelijke ervaringen op.
Samen met woef plukkend – hij snoept bramen – vroeg een jongetje, vergezeld door ouders, grootouders en waarschijnlijk een ouder broertje en een jonger zusje, wat ik wel aan het doen was.
Ik kon daar kort op antwoorden:
“Ik pluk bramen en die verzamel ik in mijn zakdoek die ik aan de vier punten vasthoud zodat ik een soort zakje heb.”
Zijn reactie verbaasde niet alleen mij, maar duidelijk ook zijn familie:
“Maar mevrouw, die koop je toch in een winkel”.
Opa haast zich te verklaren, dat zijn kleinkinderen in hartje Amsterdam wonen en hij het gezin met moeite zover had gekregen dat ze mee gingen wandelen.
Op dat moment zag ik enkele erg mooie bramen die ik mijn gespreksgenootje aanbood. “Mam, ze smaken net zo” waarna grootvader en zijn moeder hem uitlegden, dat bramen aan struikjes groeien, worden geplukt en dan voor mensen, die ze niet ergens kunnen plukken, naar winkels gaan om daar gekocht te kunnen worden. Op de vraag van de jongeman, of ik ze dan ook naar winkels bracht, zei ik nee en voegde er aan toe dat we ze deels zo zouden opeten, maar omdat er dan nog best veel overbleef, ik er jam van zou maken.
Ik zag hem denken ‘jam koop je toch in een winkel’ maar hij sprak het niet uit. Zelf plukken was geen optie, want …………”ze steken me, heb jij nog een paar?” die had ik uiteraard wel.
Op één van de avonden dat onze hond aan een boom gebonden rustig lag te wachten, werd ik voorzichtig aangesproken door een wandelaar uit een groepje ouder en jong:
“Mevrouw, hebt u gezien, dat daar een grote bruine hond aan een boom ligt vastgebonden. Hebt u toevallig een telefoon bij u, want ik denk dat we de dierenambulance of de politie moeten bellen.”
“Dank, dat u me waarschuwt mijnheer, maar het is onze hond die daar rustig op me ligt te wachten. Hij ligt daar rustig zolang hij me kan zien of horen”.
“O, gelukkig, dus niets aan de hand en u plukt bramen, zit er dan wat aan die onooglijke struikjes”.
“Jazeker, dit is mijn oogst van een half uurtje”. Weer thuis woog ik de opbrengst: ruim 1000 gram. Daarop gingen hij en zijn metgezellen ook plukken en waren enthousiast over wat ze aantroffen.
Aan de Gorsselse dame uit het gezelschap vertelde ik aarzelend, me een beetje schuldig te voelen omdat ik van de paden was afgeweken. “Wat kan jou dat nu schelen, dat doen toch bijna alle gebruikers, kijk maar” en ze wees me wandelaars met twee grote loslopende honden, dwars door de heide.
04.09.2016
Magda
