Sjoemel
Sjoemel
Sinds kort ‘doe’ ik alleen de Gorsselse Heide – mijn wandelmaatje, onze grote woef, ruim 13, is gestorven. Ik probeer mijn ritme te hervinden. Daarin zit in ieder geval nog ‘mijn’ ochtendloopje. Op één van die loopjes werd ik enthousiast begroet door een grote, mij onbekende, hond. Ik begroette hem ook met de woorden “Gossie grote jongen, is jouw baasje vergeten dat je hier niet los mag lopen?”
De baas, inmiddels naderbij gekomen, had me duidelijk gehoord en reageerde “Nee mevrouw, dat is ie niet vergeten, dat weet ie ook, maar mijn hond maakt ook deel uit van de natuur.” Ik moet hem behoorlijk verbaasd hebben aangekeken want hij vervolgde “Sjoemel volgt toch gewoon zijn natuur” waarop ik hem onderbrak “Ja, hij volgt zijn jachtinstinct” (het was een jachthond) en dat is zeker in deze tijd geen goede zaak.” “En waarom dan niet?” Ik haalde uit mijn jaszak een van de kleine “Honden aan de lijn” informatiepapieren van de Stichting Marke te voorschijn en verzocht hem dat thuis een keer rustig na te lezen, vervolgend: “Het broedseizoen is begonnen, veel vogels broeden op de grond. Hun nesten worden door van de paden rennende honden verstoord met alle nadelige gevolgen voor de leg.” Ik begreep dat de kinderen de hond Jungle hadden willen noemen en dat hij, noch zijn vrouw, dat een goede naam vonden. Gevieren kozen ze toen voor Sjoemel die nog steeds tegen mijn linker been zat geleund daarbij snuffelend aan mijn jaszak – ik begreep het want daarin nog hondensnoepjes. Er ontspon zich een plezierig gesprek over dit kleine natuurpareltje, over honden en ik leerde waarom mijnheer zijn hond niet aan de riem had. Een tijd geleden was hij in zijn beleving op zeer onheuse wijze aangesproken door een man die hem scheldend had toegevoegd dat hij zijn hond moest aanlijnen. “Mevrouw toen wist ik dat eerlijk gezegd niet want ik woon nog niet zo lang in Gorssel en waar ik de hei opging – ik ben het gaan controleren – staat geen bordje dat honden toegang hebben, mits aangelijnd. Ik was toen zo kwaad op die man dat ik zo iets had van ‘je bekijkt het maar, mijn hond is ook natuur’”.
De hond wilde langzamerhand weer verder. Hij werd aangelijnd en ik werd gegroet: “Mevrouw, het was een leuk gesprek, u hebt me heel vriendelijk gevraagd de hond aan te lijnen, ik beloof u dat ik dat zeker zal doen tot en met het broedseizoen. Voor daarna weet ik het nog niet – ik ga in ieder geval op zoek naar een gebied waar Sjoemel wel los mag.”
Magda
Meer "Heide-impressies" vindt u hier.
Sinds kort ‘doe’ ik alleen de Gorsselse Heide – mijn wandelmaatje, onze grote woef, ruim 13, is gestorven. Ik probeer mijn ritme te hervinden. Daarin zit in ieder geval nog ‘mijn’ ochtendloopje. Op één van die loopjes werd ik enthousiast begroet door een grote, mij onbekende, hond. Ik begroette hem ook met de woorden “Gossie grote jongen, is jouw baasje vergeten dat je hier niet los mag lopen?”
De baas, inmiddels naderbij gekomen, had me duidelijk gehoord en reageerde “Nee mevrouw, dat is ie niet vergeten, dat weet ie ook, maar mijn hond maakt ook deel uit van de natuur.” Ik moet hem behoorlijk verbaasd hebben aangekeken want hij vervolgde “Sjoemel volgt toch gewoon zijn natuur” waarop ik hem onderbrak “Ja, hij volgt zijn jachtinstinct” (het was een jachthond) en dat is zeker in deze tijd geen goede zaak.” “En waarom dan niet?” Ik haalde uit mijn jaszak een van de kleine “Honden aan de lijn” informatiepapieren van de Stichting Marke te voorschijn en verzocht hem dat thuis een keer rustig na te lezen, vervolgend: “Het broedseizoen is begonnen, veel vogels broeden op de grond. Hun nesten worden door van de paden rennende honden verstoord met alle nadelige gevolgen voor de leg.” Ik begreep dat de kinderen de hond Jungle hadden willen noemen en dat hij, noch zijn vrouw, dat een goede naam vonden. Gevieren kozen ze toen voor Sjoemel die nog steeds tegen mijn linker been zat geleund daarbij snuffelend aan mijn jaszak – ik begreep het want daarin nog hondensnoepjes. Er ontspon zich een plezierig gesprek over dit kleine natuurpareltje, over honden en ik leerde waarom mijnheer zijn hond niet aan de riem had. Een tijd geleden was hij in zijn beleving op zeer onheuse wijze aangesproken door een man die hem scheldend had toegevoegd dat hij zijn hond moest aanlijnen. “Mevrouw toen wist ik dat eerlijk gezegd niet want ik woon nog niet zo lang in Gorssel en waar ik de hei opging – ik ben het gaan controleren – staat geen bordje dat honden toegang hebben, mits aangelijnd. Ik was toen zo kwaad op die man dat ik zo iets had van ‘je bekijkt het maar, mijn hond is ook natuur’”.
De hond wilde langzamerhand weer verder. Hij werd aangelijnd en ik werd gegroet: “Mevrouw, het was een leuk gesprek, u hebt me heel vriendelijk gevraagd de hond aan te lijnen, ik beloof u dat ik dat zeker zal doen tot en met het broedseizoen. Voor daarna weet ik het nog niet – ik ga in ieder geval op zoek naar een gebied waar Sjoemel wel los mag.”
Magda
Meer "Heide-impressies" vindt u hier.
