20
augustus
2016
Een knuppelpad?
Wat lezen we nu ?
Op de website van Marke Gorsselse Heide kwamen we het volgende bericht tegen:
We werken aan het herinrichten van de paden.
Als u de Gorsselse Heide bezoekt ziet u dat de uitvoering van het inrichtingsplan zijn voltooiing nadert. Nu nog de "finishing touch". Onderdeel hiervan is het opnieuw inrichten van de padenstructuur. Doel hiervan is het zo goed mogelijk zoneren van medegebruiksvormen als wandelen, recreatief - en sportief fietsen en paardrijden, zodat deze naast elkaar kunnen plaatsvinden en de natuur voldoende rust krijgt om zich zo optimaal mogelijk te ontwikkelen. Op een relatief kleine oppervlakte als de Gorsselse Heide is dat een puzzel waarvoor wij ook uw hulp nodig hebben. Niet alles kan. De natuurdoelstelling voor het gebied legt nu eenmaal beperkingen op. Willen wij de Gorsselse Heide mooi houden, zullen we ons er samen voor moeten inspannen.
Met een werkgroep, waarin diversen deskundigen op het gebied van o.a. vogels, reptielen, planten, vlinders, libellen en insecten vertegenwoordigt zijn, is een eerste aanzet gemaakt. Een van de meest opvallende veranderingen in de padenstructuur is de volgende.
Tot voor kort was de hoofdingang van de Gorsselse Heide schuin tegenover de kartbaan, de plaats waar ook de excursies startten. Vanaf de slagboom liep een pad langs het Luteaven naar het brede hoofdwandelpad, het pad rond de centrale heide. Deze toegang wordt afgesloten. De hoofdingang wordt verlegd naar de Zuidpunt van het terrein, de hoek Reeverdijk-Elzerdijk. Ook komt er een nieuwe ingang op de hoek Elzerdijk-Gerrit Slagmanstraat. Het pad vanaf deze nieuwe ingang leidt direct naar het in ere herstelde historische akkertje bij de voormalige boerderij “Kiek Over”. Eenmaal op dat punt aangekomen ziet men in de verte de hei en dichterbij het Luteaven liggen. Bezoekers hebben de mogelijkheid om dan linksom langs de bosrand om het Luteaven heen te lopen en worden dan via een deels nieuw pad via het bos naar het brede hoofdwandelpad geleid.
Het Luteaven trekt aan
In het kader van de herstelmaatregelen zijn de bomen langs het Luteaven weggehaald. Met zorg is rond dit ven een gradiënt opgebouwd vanuit de gemiddelde waterlijn, om de zeldzame flora en venbewoners optimale kansen te geven. De nieuwe openheid van het Luteaven maakt het ook kwetsbaar. Zonder een duidelijke ‘geleiding’ is te verwachten dat de bezoeker naar het water loopt en rondom het ven gaat lopen, met als gevolg een intensief betreden van de venoevers, een verstoring van het ecosysteem. De oeverrand moet juist met rust gelaten worden! De ervaring is dat er ook bezoekers zijn, die als het ven droog is, er dwars doorheen lopen. Men maakt zijn eigen ‘olifantenpaadje’, de kortste weg van het akkertje bij de ‘Kiek over’ naar het brede hoofdpad rond de centrale heide. Wat juist niet de bedoeling is! Duidelijk is echter dat water trekt en ons uitgangspunt is dat de wandelaar van het ven moet kunnen genieten zonder dit kwetsbare ecosysteem te verstoren.
Een echt dilemma!
Hoe zorg je dat oevers niet betreden worden, mensen niet hun eigen paadjes maken door en rond het ven, maar biedt je wel de mogelijkheid de schoonheid van het ven en de libellen en juffers van dichtbij te bekijken?
Knuppelpad
Al pratend in de werkgroep ontstond het idee van een knuppelpad over het ven. Hierbij wordt bereikt dat:
a. het gros van de wandelaars over het knuppelpad zijn of haar weg vindt naar de nieuwe uitgezette paden.
b. De randen van het ven niet of nauwelijks betreden worden.
c. De wandelaar toch kan genieten van het leven op en in het water. Vanaf de brug beleeft de bezoeker het ven vanuit een andere dimensie dan van een afstand.
d. Natuurexcursies kunnen de brug gebruiken als educatief rustpunt zonder de oevers te verstoren.
Tot voor kort was de hoofdingang van de Gorsselse Heide schuin tegenover de kartbaan, de plaats waar ook de excursies startten. Vanaf de slagboom liep een pad langs het Luteaven naar het brede hoofdwandelpad, het pad rond de centrale heide. Deze toegang wordt afgesloten. De hoofdingang wordt verlegd naar de Zuidpunt van het terrein, de hoek Reeverdijk-Elzerdijk. Ook komt er een nieuwe ingang op de hoek Elzerdijk-Gerrit Slagmanstraat. Het pad vanaf deze nieuwe ingang leidt direct naar het in ere herstelde historische akkertje bij de voormalige boerderij “Kiek Over”. Eenmaal op dat punt aangekomen ziet men in de verte de hei en dichterbij het Luteaven liggen. Bezoekers hebben de mogelijkheid om dan linksom langs de bosrand om het Luteaven heen te lopen en worden dan via een deels nieuw pad via het bos naar het brede hoofdwandelpad geleid.
Het Luteaven trekt aan
In het kader van de herstelmaatregelen zijn de bomen langs het Luteaven weggehaald. Met zorg is rond dit ven een gradiënt opgebouwd vanuit de gemiddelde waterlijn, om de zeldzame flora en venbewoners optimale kansen te geven. De nieuwe openheid van het Luteaven maakt het ook kwetsbaar. Zonder een duidelijke ‘geleiding’ is te verwachten dat de bezoeker naar het water loopt en rondom het ven gaat lopen, met als gevolg een intensief betreden van de venoevers, een verstoring van het ecosysteem. De oeverrand moet juist met rust gelaten worden! De ervaring is dat er ook bezoekers zijn, die als het ven droog is, er dwars doorheen lopen. Men maakt zijn eigen ‘olifantenpaadje’, de kortste weg van het akkertje bij de ‘Kiek over’ naar het brede hoofdpad rond de centrale heide. Wat juist niet de bedoeling is! Duidelijk is echter dat water trekt en ons uitgangspunt is dat de wandelaar van het ven moet kunnen genieten zonder dit kwetsbare ecosysteem te verstoren.
Een echt dilemma!
Hoe zorg je dat oevers niet betreden worden, mensen niet hun eigen paadjes maken door en rond het ven, maar biedt je wel de mogelijkheid de schoonheid van het ven en de libellen en juffers van dichtbij te bekijken?
Knuppelpad
Al pratend in de werkgroep ontstond het idee van een knuppelpad over het ven. Hierbij wordt bereikt dat:
a. het gros van de wandelaars over het knuppelpad zijn of haar weg vindt naar de nieuwe uitgezette paden.
b. De randen van het ven niet of nauwelijks betreden worden.
c. De wandelaar toch kan genieten van het leven op en in het water. Vanaf de brug beleeft de bezoeker het ven vanuit een andere dimensie dan van een afstand.
d. Natuurexcursies kunnen de brug gebruiken als educatief rustpunt zonder de oevers te verstoren.
